Over
Jelle IJntema
Ik ben geboren in 1974 in Amsterdam en groeide op in de bijzondere, multiculturele en bruisende Cremerbuurt. Daar maakte ik op een leuke manier al vroeg kennis met verschillende culturen, met theater, muziek en andere kunstvormen. Het zou nog wel even duren voordat ik iets met mijn eigen creativiteit zou gaan doen.
Een paar jaar na het afronden van een zang- en performanceopleiding AVLM beproefde ik tussen 2002-2007 mijn geluk als singer-songwriter op het podium. Ook presenteerde en organiseerde ik de Salon voor Woorden i.s.m. De Nieuwe Garde in Groningen en Rotterdam. Hoewel ik hield van de spotlights kwam mijn werk als singer-songwriter en theatermaker niet helemaal over zoals ik had gewild. Mijn intieme teksten en liedjes hadden meer tijd nodig, ik had meer tijd nodig om te groeien als mens en zo liet ik uiteindelijk, na ook jaren achter de schermen gewerkt te hebben, het theater achter me.
Mijn creativiteit kreeg een nieuwe impuls toen ik met fotografie begon te experimenteren. Ik had in mijn jeugd de camera altijd als magisch apparaat beschouwd en fotografeerde toen met veel plezier. Mijn fotografisch inzicht gaf mij ook de mogelijkheid om toelatingsexamen te doen voor de richting vormgeven van het Grafisch Lyceum te Utrecht. Op andere vlakken was ik helaas niet sterk genoeg. Toch gaf de opleiding Grafisch bedrijfsvoering van hetzelfde Grafisch Lyceum mij de kans om met beeld en in de doka met fotografie bezig te zijn. Mijn passie lag echter op dat moment veel meer bij muziek en zo verdween fotografie, behalve tijdens vakanties, veelal naar de achtergrond.
Het eerste wat ik iets meer dan tien jaar geleden voor het eerst echt ging fotograferen waren dansers en dansvoorstellingen. Ik vond daar een connectie, een stijl en een stem die profiteerde van mijn ervaring als theatertechnicus en lichtontwerper. Ik weet nog goed dat ik voor aanvang van een dansvoorstelling in Stairway to heaven in Utrecht op de bar klom, de filters uit de lampen trok en het licht stelde zodat ik die avond de foto’s kon maken die ik wilde maken. Dan de volgende dag op je beeldscherm voor het eerst de foto’s echt te zien en te constateren dat je dat kan en hoe mooi ervaring en passie vanaf dat moment hand in hand gingen lopen was een heel bijzonder gevoel om me bewust van te zijn en nog steeds meer te worden.
Zo werd een een oude passie nieuw leven in geblazen, begon ik mij creatief weer te uiten en richtte niet lang daarna Passie in beeld op om mij onder die bedrijfsnaam verder te verdiepen in het vak van fotograaf.
Bij de Henny Jurriëns Studio werd ik kort daarna huisfotograaf en heb zo heel veel dansers, workshops en choreografen gefotografeerd. Buiten de dansstudio was een foto-opdracht voor De Voorleesexpress een van de eerste serieuze opdrachten. Foto’s die in heel wat kranten en tijdschriften terecht zijn gekomen. In de jaren fotografeerde ik met enige regelmaat evenementen en congressen voor de PO-Raad en werkte onder andere voor een aantal edities als theaterfotograaf voor het festival Dancing on the edge. Veel autonoom werk maakte ik niet.
Die en de echte ommekeer kwam tijdens twee reizen door Nieuw-Zeeland. In twee jaar heb ik naast het genieten tijdens twee prachtige reizen mooie dingen gezien, de natuur in al haar overdaad kunnen beleven, nieuwe mensen ontmoet en daarnaast in totaal vier en een halve maand heel veel gefotografeerd en geoefend. Ter plekke foto’s bewerkt en geleerd van wat ik aan het maken was. Videolessen gevolgd en een fotocatalogus aangelegd die qua ruwe beelden zo’n 27.000 foto’s bevat.
De reizen door Nieuw-Zeeland gaven mij daarnaast een onderbreking van het verkrampte leven dat ik gevoelsmatig in de jaren daarvoor had geleid. De naweeën van een deels moeilijke jeugd, een burn-out die ik tien jaar daarvoor had gehad en de emotionele belasting van een vader die alweer langere tijd kampte met een ernstige vorm van depressie maakte dat ik me emotioneel ingeperkt voelde. Het voelde alsof ik als mens tot stilstand was gekomen en ik het avontuur, de uitdaging niet meer durfde op te zoeken. En dat was waar.
Door te reizen hervond ik wie ik was, voelde weer mijn plek in het leven en leerde opnieuw te spelen, te ontdekken en te genieten van de creativiteit die mij aangeboren is. Na mijn terugkeer heb ik vol ingezet op die creativiteit en leerde ik, en nog steeds beter, hoe ik haar kan gebruiken om een verhaal te vertellen en een spiegel te laten zijn voor wat er leeft aan de binnenkant, onder de oppervlakte. De belangrijkste en eerste echte autonome serie waarin ik een nieuwe kant van fotografie ontdekte is de serie ‘Van licht en donker’. Een serie waarin ik mijn lichte, donkere en gouden kanten fotografeerde en leerde kennen. Het kunnen zien van wat er in mij leeft heeft een blinde vlek weggenomen die ik jaren lang t.a.v. van mijn eigen emotie heb gehad. Door te zien hoe mijn innerlijke gezichten zich aan de buitenwereld tonen maakt dat ik ook makkelijker met die kanten van mijzelf in gesprek raak doordat ik ze erken en steeds beter leer kennen.
Op onder andere die manier ben ik de afgelopen jaren verder uit mijn schulp gesproken en richt mij naast werk in opdracht op een aantal grotere projecten. Projecten die fotografie, emotie, zelfontwikkeling, beweging en de bijzondere verhalen van onder de oppervlakte met elkaar verbinden. “Een goed gesprek” en “Ik ben een kunstwerk” zijn daar sprekende voorbeelden van. Ook de wegen ingeslagen met mijn series zelfportretten en mijn samenwerkingen met dansers zijn nog lang niet doodgelopen en die zijn ook terug te vinden in de series “Liefde, geen oorlog” en “Een gesprek zonder woorden”.
Ook bouwde ik in lanceerde ik in 2020 een online tentoonstelling in een zelfgebouwd virtueel museum met de titel Ook dit gaat voorbij en leerde ik mijzelf te zien wat ik aan het doen was en dat te delen met de buitenwereld. Kort na de opening van de tentoonstelling overleed onverwacht mijn vader en bleek de tentoonstelling nog een andere kracht in zich te dragen; die van op juiste moment je vader kunnen laten zien welke man je van binnen bent en wie zijn zoon geworden is. Dat hij die heeft kunnen zien op wat ook gevoelsmatig het begin van het einde van een hele lange depressie aan zijn kant was, dat hij trots op mij was is iets waar ik hem maar ook mijzelf dankbaar voor ben. Dat is toch uiteindelijk ook waarom we kunst maken en ons emotioneel uiten, we willen gezien worden. Dat gebeurt lang niet altijd dus koester en strijd voor de momenten waarop het wel kan en/of gebeurt!
Met dit werk kwam ik in de maanden daarna op de cover van het NCN magazine, werd geïnterviewd door RTV-Utrecht, kwam in het regioblok van het NOS-Journaal en wordt af en toe nog aangekondigd in de beeldkranten in de NS intercity’s. Ook gaf ik een presentatie over de tentoonstelling tijdens de Zlin designweek.
Aan het eind van 2021 ontving ik van de Gemeente Utrecht een subsidie voor het maken van vier afleveringen van de Podcast: Tijd voor een goed gesprek. Die serie zal binnenkort ook feestelijk gelanceerd gaan worden en de voorbereidingen zijn in volle gang! Daarnaast heb ik duidelijk welke grote projecten verder wil ontwikkelen en op deze website zijn ze ook eindelijk samengebracht. Na de muziek en het zingen heb ik een nieuwe, tweede stem gevonden en dat die dezelfde kracht, kwetsbaarheid en emoties met zich meebrengt als die ik bij het zingen ervaar is iets waar ik heel erg blij en dankbaar voor ben.
Hetgeen wat mij de afgelopen jaren echter het meest heeft geraakt is dat fotografie een medium is waar ik veel beter mee in gesprek kan komen dan mij met muziek tot nu toe. Het simpele feit dat wij in een beeldcultuur leven maakt een gesprek over een foto, over het werk dat je maakt bijna vanzelfsprekend, dat doet mij als mens het meeste goed en is voor mij van essentieel belang voor een gezonde en gelukkige toekomst als kunstenaar. Dat heeft ook weer zijn uitwerking op mijn gedichten zoals in Een plek om thuis te komen is te lezen.
Daarin komen leven, passie, fotografie en emotie elkaar dan ook weer tegen, zoals het hoort 😉
Op de kunstwerken die we allemaal (van binnen) zijn, deel ze met elkaar!
Jelle
Werk in opdracht
In de afgelopen jaren ben ik zoals hierboven omschreven door verschillende organisaties als fotograaf ingehuurd en heb zo op ruime ervaring opgedaan. Ik heb mij voor mijn werk in opdracht toegelegd op bruidsfotografie, theaterfotografie en portretten. Ook maak ik af en toe videopresentaties, trailers en theaterregistraties. Op de website passieinbeeld.nl kun je daar veel meer over lezen en voorbeelden vinden. Heb jij een leuk creatief idee en het gevoel dat het past bij het werk dat ik maak stuur me dan gerust een bericht!