Over

Ik ben geboren in 1974, in Amsterdam, en groeide op in de bijzondere, multiculturele en bruisende Cremerbuurt. Daar maakte ik op jonge leeftijd al kennis met verschillende culturen, met theater, muziek en andere kunstvormen. Het zou echter nog enige tijd duren voordat ik mijn eigen creativiteit tot uitdrukking zou brengen.

Na het afronden van een zang- en performanceopleiding aan de AVLM, beproefde ik tussen 2002-2007 mijn geluk als singer-songwriter op het podium. Ook presenteerde en organiseerde ik de Salon voor Woorden in samenwerking met De Nieuwe Garde in Groningen en Rotterdam. Hoewel ik genoot van de spotlights, bracht mijn werk als singer-songwriter en theatermaker niet het gewenste resultaat. Mijn intieme teksten en liedjes hadden meer tijd nodig, en ik had zelf meer tijd nodig om te groeien als mens. Na jaren ook achter de schermen gewerkt te hebben, liet ik uiteindelijk het theater achter me.

Mijn creativiteit kreeg een nieuwe impuls toen ik met fotografie begon te experimenteren. De camera had ik altijd als een magisch apparaat beschouwd en ik fotografeerde met veel plezier. Mijn fotografisch inzicht stelde me in staat om toelating te doen voor de richting vormgeven aan het Grafisch Lyceum in Utrecht. Helaas was ik op andere vlakken niet sterk genoeg. Desondanks bood de opleiding Grafische Bedrijfsvoering van hetzelfde lyceum mij de kans om met beeld en in de doka bezig te zijn. Mijn passie lag echter veel meer bij muziek, waardoor fotografie naar de achtergrond verdween, behalve tijdens vakanties.

Iets meer dan tien jaar geleden begon ik dansers en dansvoorstellingen te fotograferen. Daar vond ik een connectie, een stijl en een stem die profiteerde van mijn ervaring als theatertechnicus en lichtontwerper. Ik herinner me nog dat ik tijdens een dansvoorstelling in Stairway to Heaven in Utrecht op de bar klom, de filters uit de lampen trok en het licht stelde zodat ik die avond foto’s kon maken die ik wilde. De volgende dag, de foto’s voor het eerst op je scherm zien en beseffen dat jij dat hebt gemaakt, was een bijzonder gevoel. De ervaring en passie kwamen samen en gingen vanaf dat moment hand in hand.

Zo kreeg een oude passie nieuw leven, begon ik me creatief weer te uiten en richtte ik kort daarna ‘Passie in Beeld’ op om me verder te verdiepen in het vak van fotograaf. Bij de Henny Jurriëns Studio werd ik al snel de huisfotograaf en fotografeerde veel dansers, workshops en choreografen. Buiten de dansstudio was een foto-opdracht voor De Voorleesexpress een van mijn eerste serieuze klussen. De foto’s verschenen in diverse kranten en tijdschriften. In de loop der jaren fotografeerde ik evenementen en congressen voor de PO-Raad en werkte als theaterfotograaf voor meerdere edities van het festival Dancing on the Edge. Autonoom werk maakte ik nauwelijks.

De echte ommekeer kwam tijdens twee reizen door Nieuw-Zeeland. In twee jaar zag ik prachtige dingen, beleefde de natuur, ontmoette nieuwe mensen en fotografeerde ik vier en een halve maand intensief. Ik bewerkte foto’s ter plaatse, volgde videolessen en bouwde een fotocatalogus op, met zo’n 27.000 ruwe beelden.

Deze reizen boden een onderbreking van het verkrampte leven dat ik daarvoor had geleid vanwege de naweeën van een moeilijke jeugd, een burn-out en de emotionele belasting van een vader met een ernstige depressie. Het voelde alsof ik tot stilstand was gekomen en het avontuur niet meer durfde op te zoeken.

Door te reizen hervond ik mezelf, voelde mijn plek in het leven en leerde weer te spelen, te ontdekken en te genieten van mijn aangeboren creativiteit. Na mijn terugkeer zette ik vol in op creativiteit. Ik leerde mijn verhalen te vertellen en mijn innerlijk te spiegelen. Mijn eerste echte autonome serie, ‘Van Licht en Donker’, toonde mij nieuwe mogelijkheden in fotografie. Het kunnen zien van wat in mij leeft, nam een blinde vlek weg die ik jaren ten aanzien van mijn eigen emoties had.

In de afgelopen jaren ben ik verder uit mijn schulp gekomen en focus me, naast opdrachten, op grotere projecten. Deze verbinden fotografie, emotie, zelfontwikkeling en bijzondere verhalen van onder de oppervlakte. “Een Goed Gesprek” en “Ik ben een Kunstwerk” zijn daar sprekende voorbeelden van.

In 2020 lanceerde ik een online tentoonstelling in een zelfgebouwd virtueel museum getiteld “Ook dit gaat voorbij.” Kort na de opening overleed onverwacht mijn vader. De tentoonstelling had nog een andere kracht; het was een moment waarop ik mijn vader kon laten zien wie ik geworden was. Dat hij dat kon ervaren en trots op mij was, is iets waar ik heel dankbaar voor ben.

Met dit werk kwam ik in de publiciteit en werd ik geïnterviewd door diverse media. In 2021 kreeg ik subsidie voor een podcastserie: “Tijd voor een Goed Gesprek.” Deze serie wordt binnenkort feestelijk gelanceerd en de voorbereidingen zijn in volle gang.

Fotografie heeft me een stem gegeven die dezelfde kracht, kwetsbaarheid en emotie meebrengt als zingen ooit deed. Het is een medium dat me helpt dieper in gesprek te gaan dan muziek ooit deed. Dat wij in een beeldcultuur leven, maakt gesprekken over fotografie bijna vanzelfsprekend en dat is voor mij van essentieel belang voor een gezonde en gelukkige toekomst als kunstenaar.

Fotografie, passie en emotie komen samen in mijn werk. Het gaat om het tonen van de kunstwerken die we van binnen zijn, en dat te delen met elkaar.

Jelle