Muziek neemt mij eigenlijk altijd mee op reis. Je begint ’s avonds aan iets en voor je het weet wordt het weer licht buiten en weet je dat het nou toch wel eens tijd is om naar bed te gaan. Ondertussen ben je naar een wereld afgereisd waarin je probeert te achterhalen wat waar thuishoort.
Alsof je een puzzel vindt die opgelost dient te worden, maar waarvan de doos geen afbeelding bevat en de oplossing zich alleen in een gevoel uitdrukken laat. Van nu klopt het, of zo is het goed (genoeg).
De grootste valkuil is diegene waarin je blijft proberen of stukjes ook op een andere plek passen. Want dat doen ze, altijd! Maar komen ze daar ook net zo goed tot hun recht? En mag het ook zo zijn dat perfectie niet bestaat?
Loslaten, elke keer weer loslaten en op weg naar het volgende. Anders maak je niets meer.
In die valkuil ben ik in de afgelopen jaren meerdere keren gestapt. Soms niet wetende hoe ik er weer uit kon komen. Daarom is deze melodie de eerste van een aantal die ik in de afgelopen jaren op het muzikale papier krabbelde en binnenkort zal uitbrengen. Openingstunes, thematische melodieën en mini-reisjes naar een land waar de bomen, de golven, de zon en de dieren van noten gemaakt zijn. Ga je mee?
Bij dit nummer hoort ook een kort gedicht
I stared into the ocean and never felt its presence For I am man creator of my own destiny Then the waves came in and I understood That there is no here, no there, no inner, no outer No reason not to care for this planet For the definition of Nature Includes me © Jelle IJntema
I stared into the ocean and never felt its presence
For I am man creator of my own destiny
Then the waves came in and I understood
That there is no here, no there, no inner, no outer
No reason not to care for this planet
For the definition of Nature
Includes me
© Jelle IJntema
Ook te beluisteren op:
Spotify
Apple Music