- Zelfreflecties
Van donker en licht
Ontdekken wat er van binnen bij je leeft
De belangrijkste serie die ik de afgelopen jaren maakte is “Van donker en licht”. Eigenlijk voor het eerst dat ik de camera echt op mijzelf durfde richten en daarmee mijzelf beter leerde kennen. Een ontdekkingstocht waarbij ik kanten van mijzelf voor de camera zag verschijnen waarvan ik wel voelde dat ze in mij zaten, maar nooit echt had gezien. Kanten waar ik deels ook wat bang voor was en deels van ontkende dat ze in mij zaten.
Mijn emoties zijn mij niet vreemd, ik ken hun kracht in het positieve en negatieve. Ik heb zelf ooit een burn-out en donkerder periode doorgemaakt, ben een gevoelsmens en heb mij vader twee maal in zijn leven met zware depressies zien worstelen.
Mijn en misschien wel onze primaire reactie is om van die emoties weg te kijken. Om ze ergens in ons op te bergen en soms te bedekken met een deken van liefde. Ik ben de afgelopen jaren, en mede door deze serie, tot de ontdekking gekomen dat juist het zien en het toelaten van die emoties de manier is die voor mij werkt. Het erkennen, delen, erover praten en er zelf mee in gesprek gaan maakt dat ik niet meer, of steeds minder lang wegkijk en durf te zeggen: “Jij bent ook een deel van mij”.
Maar ik ben niet alleen het donker, ook het lichte mag er zijn. Zo was de tweede serie een lichte variant met klei als materiaal om uit het ei te kruipen. Dit was ook de serie die ik het langst in gedachten had. Het breken van de klei, het masker van je af voelen vallen is een bevrijdend gevoel. Toch is het zien ervan soms net zo vreemd als voor het eerst je donkere kanten zien.
De laatste gouden serie was eigenlijk de grootste uitdaging, want deze kanten kende ik eigenlijk het minst. Ze bleken ook het meest divers: van het onderzoekende tot het sterke en het onverstoorbare. Kanten die ik misschien nog het spannends van alle vind en gelukkig steeds beter leer kennen.
